Prince, één van de grootste muzikale talenten van de afgelopen decennia, overleed vorige week op 57-jarige leeftijd. De wereld kleurde heel even paars, zelfs de Eiffeltoren. Vanuit de Dom in Utrecht klonk Purple Rain en artiesten als Beyoncé en Bruce Springsteen openden concerten met een nummer van Prince. Het geeft de grootheid aan van deze kleine held uit Minneapolis.

Ik las laatst dat je jezelf psychologisch gezien identificeert met je idolen. Dat klinkt logisch, alleen heb ik er persoonlijk nooit bij stil gestaan. Nu wel. Want Prince was in de jaren 80 en 90 mijn idool. Waarom eigenlijk? Welke eigenschappen maakte hem zo bijzonder ten opzichte van andere artiesten? Ik heb er 5 op een rijtje gezet:

1.Underdog

Prince was de underdog. De Minneapolis midget, of zoals hij zichzelf ooit aankondigde: “That skinny motherfucker with the high voice”. 1,57 meter hoog, graatmager, een smoezelig vlassnorretje en bij een vocale uithaal klonk hij als een vrouw die zojuist een stoeptegel op haar tenen had laten vallen.

Bij voorbaat al kansloos zou je denken. Maar Prince bleek een scrapper te zijn: someone who looks small, but is really wired and can kick some major ass even though he doesn’t look like it. We weten allemaal hoe zijn carrière uiteindelijk is verlopen.

2. Eigenzinnig

Prince deed geen concessies. Zo vocht hij in de beginjaren 90 een tevergeefse strijd tegen platenmaatschappij Warner Bros., die zijn creatieve vrijheid probeerde te beteugelen: hij moest hits maken. Jarenlang had Prince het woord Slave op zijn gezocht geschilderd staan met de uitleg: “If I can’t do what I want to do, what am I?”.

Prince had maling aan publieke opinie. Hij wilde zijn creativiteit kunnen uiten als het hem uitkwam. Zo raffelde hij regelmatig een concert voor tienduizenden mensen in een uurtje af, om vervolgens in een club enkele straten verderop een paar uur te gaan jammen voor een klein publiek.

3. Uniek

Er was er maar één zoals Prince. Zijn muziek, kleding, kapsels en die te hoge hakken. Ze waren met geen pen te beschrijven en binnen geen enkel hokje te plaatsen. Jarenlang droeg hij geen naam, maar was hij een symbool. Ik vond er van alles van, maar ik vond het bovenal een ontzettend stoere mafkees die anders durfde te zijn. Die anders wilde zijn. Uniek.

4. Veelzijdig

Prince schreef, componeerde, produceerde en bespeelde alle instrumenten op zijn albums zelf. Ongeëvenaard. Op de vraag of Prince een betere muzikant was dan hij, antwoordde drummer Dave Grohl (Foo Fighters) vorige week dat Prince zelfs een betere drummer was dan hij.

Ook was Prince een shifter, een multi-tasker. Tijdens een concert in Montreal bekeek Prince, een groot NBA fan, ooit een wedstrijd van de Chicago Bulls op TV. Tijdens de vele gitaarsolo’s helde hij zodanig over met zijn lichaam dat hij de TV, die buiten het zicht van het publiek was opgesteld, net kon zien.

De man kon alles en nog tegelijk ook.

5. Vernieuwend

Prince vernieuwde continu, of het nu de stijl van zijn muziek, kleding of haardracht was. Zijn platenmaatschappij werd er gek van. Succesvolle sounds werden op het volgende album achteloos overboord gegooid en ingeruild voor nieuwe. Want vernieuwing vond hij belangrijker dan de herkenning en erkenning van het grote publiek. Met enkele onnavolgbare en geflopte albums tot gevolg. “Whatever…”, was zijn reactie daarop.

Uiteraard zijn in het geval van Prince de elementen geluk, talent en een juiste timing ook van groot belang geweest. Een enkele mispeer was hem ook niet vreemd. Toen Michael Jackson hem in 1987 vroeg om een duet op te nemen die begon met de zin ‘Your butt is mine’, haakte Prince snel af met de uitleg: “You sure ain’t singing that to me!” Dat nummer was Bad, een van de grootste hits die Michael Jackson ooit gehad heeft.

Zo zie je maar, ook Prince was niet onfeilbaar. Maar wel one of a kind. Hij durfde anders te zijn, compleet zichzelf en haalde alles uit het leven: “I know my heart is beating, my drummer tells me so. If U take your life 4 granted, your beating heart will go.” (Free, 1981)